تأثیر سطوح مختلف پروتئین و ترئونین بر عملکرد و فعالیت سیستم ایمنی جوجه های گوشتی

مطالعه حاضر به منظور ارزیابی تأثیر سطوح مختلف پروتئین خام و ترئونین جیره بر عملکرد، خصوصیات لاشه، پاسخ های ایمنی هومورال و ریخت شناسی سلول های پوششی ژژنوم در جوجه های گوشتی انجام پذیرفت. برای این منظور، از تعداد 432 قطعه جوجه خروس گوشتی سویه راس 308 استفاده گردید و جوجه ها به صورت تصادفی به 4 تکرار (12 جوجه در هر تکرار) هر یک از 9 تیمار آزمایشی در قالب یک آزمایش فاکتوریل 3×3 بر پایه طرح کاملاً تصادفی اختصاص یافتند. تیمارهای آزمایشی شامل 3 سطح پروتئین (100، 95 و 90 درصد توصیه های راهنمای پرورش سویه راس) و 3 سطح ترئونین (100، 110 و 120 درصد توصیه های راهنمای پرورش سویه راس) بودند. جیره های آزمایشی در طی سه دوره مختلف آغازین (12-1 روزگی)، رشد (24-13 روزگی) و پایانی (42-25 روزگی) در اختیار پرندگان قرار گرفت. میانگین افزایش وزن روزانه، مصرف خوراک روزانه و ضریب تبدیل به صورت دوره ای اندازه گیری شدند. در سن 16 روزگی، به همه پرنده ها واکسن نیوکاسل تزریق گردید. سپس در روز 28، دو پرنده از هر تکرار به صورت تصادفی انتخاب و نمونه های خون از طریق سیاهرگ بال آن ها جمع آوری شده و تیتر آنتی بادی علیه ویروس بیماری نیوکاسل از طریق تست مهار هماگلوتیناسیون انجام پذیرفت. هم چنین در روزهای 23 و 33 دوره پرورش، به دو پرنده از هر تکرار میزان 5/0 میلی لیتر سوسپانسیون 7 درصد گلبول قرمز گوسفندی برای بررسی پاسخ های ایمنی اولیه و ثانویه به عضله ران تزریق گردید. در سن 42 روزگی، دو پرنده از هر تکرار به صورت تصادفی برای بررسی تأثیر تیمارهای آزمایش بر بافت شناسی روده کشتار و نمونه های بافتی از ناحیه ژژنوم جهت بررسی توسط میکروسکوپ نوری جمع آوری گردید. هم چنین در پایان آزمایش لاشه، سینه، ران، پانکراس، چربی بطنی و اندام های لنفی شامل طحال و بورس فابریسیوس وزن شدند و براساس درصدی از وزن زنده بیان گردیدند. اطلاعات حاصل از این آزمایش با استفاده از رویه glm توسط نرم افزار sas آنالیز شدند. نتایج نشان داد که کاهش پروتئین جیره، بازده نسبی لاشه و وزن های نسبی چربی بطنی و پانکراس (05/0p<) را کاهش داد. هم چنین کاهش درصد پروتئین جیره تا 10 درصد تأثیر معنی داری بر وزن نسبی سینه و ران نداشت اما پس از اضافه کردن سطح دوم ترئونین، این صفات اقتصادی افزایش معنی داری (05/0p<) یافتند. کاهش سطح پروتئین جیره، پاسخ های ایمنی اولیه و ثانویه علیه گلبول قرمز گوسفندی را کاهش داد (05/0p>)، اما پس از افزایش سطح ترئونین به 110 درصد توصیه ها، این پاسخ ها بهبود یافت (05/0p<). اگرچه پس از کاهش سطح پروتئین جیره، ارتفاع پرز، عمق کریپت و تعداد سلول های جامی در ژژنوم کاهش معنی داری (05/0p<) یافت، اما تغذیه جیره های با حداقل 110 درصد ترئونین، این تغییرات را از طریق افزایش سطح ناحیه جذب روده ای و افزایش تعداد سلول های جامی جبران نمود. به علاوه، سطوح مختلف پروتئین و ترئونین تأثیر معنی داری بر قابلیت هضم ماده خشک و پروتئین در جوجه های گوشتی نداشتند (05/0p>). نتایج حاضر بیان گر آن است که در دوره آغازین، بهترین عملکرد زمانی مشاهده گردید که از سطوح بالای پروتئین و ترئونین استفاده شد که این امر به دلیل نیاز بالای پرندگان در سنین ابتدایی به پروتئین و اسیدهای آمینه است. به علاوه در دوره های رشد و پایانی نتایج نشان داد که می توان میزان پروتئین جیره را تا 10 درصد بدون اثر نامطلوب بر عملکرد کاهش داد و به نظر می رسد که با توجه به تأثیرات مثبت ترئونین بر عملکرد سیستم ایمنی و بافت روده، افزودن 10 درصد ترئونین بالاتر از سطح نیاز، نتایج رضایت بخشی را سبب گردد.